جنون آنجاکه می گردد دلیل وحشت دلها

به فریاد سپند ازخود برون جسته ست محفلها

به امیدکدامین نغمه می نالی درین محفل

تپیدن داشت آهنگی که خون کردند بسملها

تلاش مقصدت برد از نظر سامان جمعیت

به کشتی چون عنان دادی رم آهوست ساحلها

درین محنت سرا گر بستر راحت هوس داری

نمالی سینه برگردی که گیرد دامن دلها

به اصلاح فساد جسم سامان ریاضت کن

نم لغزش به خشکی می توان برداشت ازگلها

ز بیرنگی سبکروح آمدیم اما درتن منزل

گرانی کرد دل چندان که بربستیم محملها

چو اشک ازکلفت پندار هستی درگره بودم

چکیدم ناگه از چشم خود و حل گشت مشکلها

ز زخم بی امان احتیاج آگه نه ای ورنه

به چندین خون دیت می خواهدآب روی سایلها

توراحت بسمل وغافل که در وحشتگه امکان

چو شمع از جاده می جوشد پر پرواز منزلها

نوای هستی از ساز عدم بیرون نمی جوشد

گریبان محیط است آنکه می گویند ساحلها

خمارکامل از خمیازه ساغر می کشد بیدل

هجوم حسرت آغوش مجنون ریخت محملها